Kalifornijskie małe miasteczka – Malibu: część 1 – historia i fakty

„27 mil malowniczego piękna” – te słowa na drewnianym znaku witają gości w Malibu, przez miejscowych nazywanym „The Bu”. To powitanie jest zgodne z reputacją tego miasta położonego wzdłuż autostrady Pacific Coast Highway na północny zachód od Santa Monica w hrabstwie Los Angeles. Zapraszamy do kolejnego „najlepszego miejsca” na zachodnim wybrzeżu Kalifornii.

Malibu, perła nad Oceanem Spokojnym, to dom wielu gwiazd ze świata kina, rozrywka, sportu i muzyki. Rezydencje budzą sporą ciekawość, ale nie jest to jedyny powód, dla którego warto odwiedzić Malibu, ponieważ w tym nadmorskim mieście, liczącym około 13 000 mieszkańców, jest znacznie więcej do odkrycia. Dzięki plażom i szlakom w górach Santa Monica można łatwo zapomnieć, jak blisko Los Angeles leży Malibu. Kiedy jesteście w Malibu, wydaje się, że jesteście w innym świecie, innym wymiarze, w którym głównym bohaterem jest natura.

Gdzie się znajduje?

Malibu znajduje się w hrabstwie Los Angeles, na północ od Santa Monica, jadąc autostradą Pacific Coast Highway / CA1. Prawdopodobnie napotkacie korki, ale słońce, palmy i widok na ocean sprawiają, że jazda jest o wiele przyjemniejsza.

Historia

Teren dzisiejszego Malibu został pierwotnie zasiedlony przez rdzennych Amerykanów Chumash, których terytorium rozciągało się od San Joaquin Valley do San Luis Obispo do Malibu, a także obejmowało kilka wysp u południowego wybrzeża Kalifornii. Nazwali ją Humaliwo czyli „the surf sounds loudly”. Nazwa Malibu wywodzi się stąd, iż pierwsza sylaba „Hu” nie była wymawiana. Wieś Humaliwo znajdowała się obok obecnej laguny Malibu i była ważnym ośrodkiem regionalnym w czasach prehistorycznych. Wioska zamieszkana była od około 2500 roku p.n.e. i była drugą co do wielkości nadbrzeżną osadą Chumash w górach Santa Monica. Jedynie Muwu (obecnie Point Mugu) była bardziej zaludniona. Humaliwo uznano za ważny ośrodek polityczny. Powoli na obszarze dzisiejszego Malibu zaczęły pojawiać się dodatkowe osiedla. Badania wykazały, że Humaliwo miało więzi z innymi wioskami w czasach przedkolonialnych, w tym Hipuk (w Westlake Village), Lalimanux (w Conejo Grade) i Huwam (w Bell Canyon).

W 1542 roku odkrywca Juan Rodríguez Cabrillo zacumował przy lagunie Malibu, przy ujściu Malibu Creek, w poszukiwaniu słodkiej wody. Obecność Hiszpanii powróciła wraz z kalifornijskim systemem misji, a obszar ten był częścią Rancho Topanga Malibu Sequit. Ranczo przeszło nienaruszone na Fredericka Hastingsa Rindge’a w 1891 roku. Dom Rindge’a, zwany Domem Adamsona,  jest obecnie częścią Malibu Creek State Park i znajduje się pomiędzy Malibu Lagoon State Beach i Surfrider Beach.

W 1926 r., chcąc uniknąć sprzedaży ziemi, May K. Rindge stworzyła małą fabrykę płytek ceramicznych. W szczytowym okresie Malibu Potteries zatrudniało ponad 100 pracowników i produkowało dekoracyjne płytki z wyraźną w naleciałością mauretańskich wzorów. Obecnie ozdabiają one wiele budynków użyteczności publicznej w Los Angeles i rezydencji w Beverly Hills. Fabryka, położona o 800 metrów na wschód od molo, została spustoszona przez pożar w 1931 roku i mimo, że została ponownie otwarta w 1932 r., nie powróciła do dawnej świetności po skutkach Wielkiego Kryzysu i gwałtownego spadku projektów budowlanych w południowej Kalifornii. Wspaniałe przykłady płytek można zobaczyć w Domu Adamsonów i Sierra Retreat, pięćdziesięciopokojowej rezydencji, która powstała w latach dwudziestych XX wieku jako główny dom rodziny Rindge na wzgórzu z widokiem na lagunę. Niedokończony budynek został sprzedany zakonowi franciszkańskiemu w 1942 r. i obecnie funkcjonuje jako ośrodek rekolekcyjny Sierra Retreat. Dom spalił się w 1970 roku i został odbudowany przy użyciu wielu oryginalnych płytek.

Większość obszaru Big Rock Drive została zakupiona w 1936 roku przez Williama Randolpha Hearsta, który rozważał budowę posiadłości na tym terenie. W 1944 roku sprzedał połowę swoich posiadłości Jonesowi. Jones był jednym z pośredników w handlu nieruchomościami w Malibu, a także współwłaścicielem Malibu Inn, Malibu Trading Post i Big Rock Beach Cafe (która jest teraz restauracją Moonshadows).

Malibu Colony

Położona na południe od Malibu Road i Pacific Coast Highway, na zachód od Malibu Lagoon State Beach i na wschód od Malibu Bluffs Park (dawniej park stanowy) Kolonia Malibu to jedna z najsłynniejszych dzielnic Malibu, w ktorej jako pierwsze zaczeto budowac prywatne domy po tym, gdy Malibu zostało oficjalnie zarejestrowane jako miasteczko w 1926 roku. Od dawna znany jako popularna prywatna enklawa dla zamożnych celebrytów Kolonia Malibu jest dziś strzeżoną społecznością z wielomilionowymi domami, wspaniałą panoramą na Ocean Spokojny, widokiem na wybrzeże rozciągającym się od Santa Monica do Rancho Palos Verdes na południu (znanym lokalnie jako Queen’s Necklace – Naszyjnik Królowej) oraz skarpami i urwiskami Point Dume na północy.

Plaże

W jednym z kolejnych postów opiszemy dokładniej najważniejsze plaże w Malibu. Teraz tylko wspomnimy te, które z całą pewnością warto odwiedzić:

• Carbon Beach,
• Surfrider Beach,
• Westward Beach,
• Escondido Beach,
• Paradise Cove,
• Point Dume,
• Pirates Cove,
• Zuma Beach,
• Trancas,
• Encinal Bluffs

Point Dume tworzy północny koniec Zatoki Santa Monica, a Point Dume Headlands Park zapewnia widok rozciągający się na Półwysep Palos Verdes i wyspę Santa Catalina. Bezpośrednio koło parku, po jego zachodniej stronie, znajduje się Pirates Cove.

Podobnie jak wszystkie plaże w Kalifornii, prawie wszystkie plaże Malibu są plażami publicznymi. Wiele dużych publicznych plaż (Zuma Beach, Surfrider Beach) jest łatwo dostępnych, ale taki dostęp jest czasem ograniczony na niektórych mniejszych i bardziej odległych plażach. Na niektórych plażach, przykładowo na Paradise Cove, pobierana jest opłata za wstęp, aby uniknąć zbyd dużych tłumów turystów i odwiedzających .

Klimat

W regionie w którym położone jest Malibu występują ciepłe i suche lata, a średnia miesięczna temperatura nie przekracza 71,6°F (22°C).  Malibu leży w klimacie śródziemnomorskim, znajdującym się pod wpływem Oceanu Spokojnego, co powoduje o wiele bardziej umiarkowane temperatury niż w innych regionach południowej Kaliforni. Śnieg w Malibu jest niezwykle rzadki, ale w styczniu czasem występują małe opady w wyższych partiach okolicznych gór.

Klęski żywiołowe

Suche kaniony i strome, gliniane zbocza powodują, że obszar ten jest podatny na pożary, powodzie i lawiny błotne. Wybrzeże Malibu leży na skraju rozległego terenu porośniętego roślinnością krzaczastą i obszarów leśnych znajdujacych się w Narodowym Centrum Rekreacji Gór Santa Monica.  Różne elementy środowiska takie jak górzysty i geologicznie niestabilny teren, sezonowe burze, które powodują gęsty wzrost roślinności która póżniej wysycha na skutek braku wilgoci tworząc suche, łatwopalne zarośla, sezonowe suche wiatry Santa Ana i naturalnie sucha topografia i klimat, wspólnie tworzą zagrożenie  dla klęsk żywiołowych.

Lawiny błotne

Jednym z najbardziej problematycznych efektów ubocznych pożarów, które okresowo nawiedzają Malibu, jest niszczenie roślinności, która zwykle zapewnia pewien stopień stabilności topograficznej luźno upakowanym łupkom z łupków i piaskowców w okresach silnych opadów. Burze po wielkich pożarach mogą spowodować zjawisko zwane lawinami błotnymi, w których przesiąknięta wodą ziemia i skała przemieszczają się szybko w zboczach gór, a całe kawałki zbocza odrywają się gwałtownie i spadają w dół.

Po tym, jak pożary w 1993 r. zniszczyły roślinność na zboczach, ulewne deszcze na początku 1994 r. spowodowały masową lawinę błotną w pobliżu Kanionu Las Flores, który od miesięcy blokował główną arterię transportu przybrzeżnego, Pacific Coast Highway. Tysiące ton błota, skał i wody spłynęło na Wybrzeże Pacyfiku działając jak śluza. Zniszczenie własności i infrastruktury zostało zwielokrotnione przez wąskie zwężenie drogi w tym miejscu, przy nadmorskich domach przylegających do autostrady z niewielkim gruntem frontu lub bez niego, który mógłby działać jako bufor dla lawiny błotnej. Kolejna duża lawina błotna wystąpiła na Malibu Canyon Road, pomiędzy kampusem Pepperdine University a HRL Laboratories LLC, zamykając Malibu Canyon na dwa miesiące. Kolejna gigantyczna lawina spłynęła na innej głównej drodze w kanionie Kanan-Dume Road, około jednej mili (1,6 km) w górę kanionu od Pacific Coast Highway. Ostatnie zamknięcie drogi trwało przez wiele miesięcy, a Kanan-Dume Road  został ostatecznie naprawiony przez Kalifornijski Departament Transportu (Cal-Trans) ponad rok po zdewastowaniu drogi.

W Malibu mogą i występują osady lawinowe w dowolnym momencie, niezależnie od tego, czy nastąpił niedawny pożar, czy ulewa. Pacific Coast Highway, Kanan-Dume Road i Malibu Canyon Road (jak również wiele innych lokalnych dróg) są zagrożone przez wiele późniejszych zamknięć związanych z błotem. Podczas długotrwałego lub intensywnego deszczu pługi Caltrans będą patrolować większość dróg w kanionach w okolicy, usuwając z jezdni błoto, kamienie i inne opadłe gruzy. Takie działania sprawiają, że większość dróg jest przejezdna, ale typowe jest, żeczęsto jedna lub więcej głównych dróg prowadzących do Malibu i wyjeżdżających z niego jest czasowo zamknięta podczas pory deszczowej.

Burze

W Malibu występują okresowe intensywne burze przybrzeżne. Czasami te burze odkrywają resztki kolejki  Rindge, którą zbudowano w Malibu na początku XX wieku.

W piątek, 25 stycznia 2008 r., podczas burzy tornado uderzyło w hangar bazy marynarki wojennej, zrywając dach. Było to pierwsze nagrane tornado, które uderzyło linię brzegową Malibu.

Trzęsienia ziemi

Malibu znajduje się w odległości 50 mil (80 km) od uskoku San Andreas, czyli uskoku o długości ponad 800 mil (1300 km), który może wytworzyć trzęsienie ziemi o wielkości przekraczającej 8 mag. W regionie występuje wiele usterek, przez co obszar ten jest podatny na trzęsienia ziemi. Większe trzęsienia na tym obszarze to: trzęsienie ziemi Sylmar z 1971 r. i trzęsienie ziemi w Northridge z 1994 roku (Mag. 6.6 i 6.7) . Mniejsze wstrząsy ziemi zdarzają się częściej.